Co to jest właściwie taktyka ?

Komendant Główny

Taktyka (gr. taktiká ) - teoria i praktyka posługiwania się jednostkami wojskowymi dla osiągnięcia zamierzonego celu. Taktyka jest najniższym poziomem sztuki wojennej. Wyższymi szczeblami sztuki wojennej są: operacja i strategia.

Taktyka dotyczy reguł użycia stosunkowo niewielkich jednostek wojskowych zwanych związkami taktycznymi. Jest sztuką osiągania zwycięstwa (czy ogólniej: zamierzonych celów) w konkretnych warunkach. Przyjmuje się też, że taktyka dotyczy ograniczonej przestrzeni (np. do XX w. do terenu, który można objąć wzrokiem) i czasu (rzędu doby).

Taktyka (w odróżnieniu od sztuki operacyjnej i strategii) jest silnie związana i zależna od zmian organizacyjnych i technicznych w wojsku. Przykładowo kawaleria, której podstawowym sposobem użycia (taktyką) przez wieki była szarża wraz z wprowadzeniem karabinu maszynowego i szybkostrzelnej artylerii zaczęła używać koni jedynie do szybkiego przemieszczania się a do walki kawalerzyści zsiadali z koni, wykonując szarżę jedynie w wyjątkowych, sprzyjających okolicznościach. Nawet drobna zmiana w wyposażeniu może skutkować istotną zmianą sposobu walki (taktyki). Bardzo skuteczna taktyka wilczego stada polegająca na grupowym ataku okrętów podwodnych w nocy z wynurzenia musiała zostać porzucona po wprowadzeniu radaru.

Taktyka może być też specyficzna dla warunków terenowych lub pogodowych. Zdarza się, że w sposób walki (taktyka) jest opracowywany na użytek jednej bitwy

W innym ujęciu,- taktyka to bezpośrednia walka zbrojna, mająca na celu bezpośrednie zniszczenie (zgładzenie, definitywne rozbicie) sił i środków walki, bez względu na ich wielkość (skalę). Taktyka prowadzona jest w dwóch podstawowych rodzajach: natarciu i oporze, przy czym najczęściej prowadzone są one w formie pozycyjnej. Manewr w taktyce, zwłaszcza mający na celu okrążenie (osaczenie) przeciwnika, jest bardzo rzadko stosowany. Najczęstszym manewrem taktycznym jest rotacja (luzowanie) jednostek tak w natarciu, jak i oporze.

Podział taktyki

Taktyka dzieli sie na taktykę ogólną i taktykę rodzajów wojsk.

* Taktyka ogólna obejmuje teoretyczne podstawy taktyki, teorię i praktykę przygotowania i prowadzenia walki przez ogólnowojskowe pododdziały, oddziały i związki taktyczne oraz koordynację działań taktycznych rodzajów wojsk.
* Taktyka rodzajów wojsk obejmuje teorię i praktykę przygotowania i prowadzenia walki przez specjalistyczne pododdziały, oddziały i związki taktyczne rodzajów wojsk.

1. taktyka wojsk lądowych
2. taktyka lotnictwa wojskowego
3. taktyka marynarki wojennej

* Teoria taktyki wyznacza jej zakres problemowy. Wyjaśnia istotę walki. Stanowi zespół tez i twierdzeń logicznie uporządkowanych oraz uzasadnionych, a także określa efektywne i sprawdzone w praktyce sposoby przygotwania i prowadzenia walki.

* Praktyka taktyki - to wynikające z teorii wszelkie świadome i celowe działania wojsk na poziomie taktycznym. Wyróżniamy wojenną oraz pokojową praktykę taktyki, podczas której jest weryfikowana efektywność i funkcjonalność koncepcji teoretycznych.

Historia
Współczesna rekonstrukcja falangi hoplitów
Formacja testudo na płaskorzeźbie z kolumny Marka Aureliusza
Użycie taranu przy zdobywaniu zamku

* III tysiąclecie p.n.e. - pierwsze ślady stosowania taktyki w konfliktach pomiędzy miastami Mezopotamii - starcia piechoty, oblężenia miast, forsowanie murów obronnych za pomocą taranów, drabin i kładek.
* II tysiąclecie p.n.e. - pierwsze zastosowanie koni, jeźdźcy uzbrojeni byli najczęściej w łuki i miecze z brązu. Wymusiło to zastosowanie przez piechotę zwartych szeregów w celu obrony przed atakami konnych.
* XVII wiek p.n.e. - pojawienie się rydwanów bojowych. Załogę rydwanu stanowił woźnica oraz wojownik miotający oszczepy i strzelający z łuku. Najdoskonalej taktykę wykorzystania rydwanów stosowali Hetyci - dzięki tej taktyce pokonali armię egipską pod wodzą Ramzesa II w bitwie pod Kadesz. Hetyci uzbroili rydwany dodatkowo w kosy zamontowane do kół rydwanów oraz stałe osłony z przodu pojazdu.
* VI wiek p.n.e. - wprowadzenie przez Greków i później Macedończyków szyku piechoty (hoplitów) zwanego falangą.
* III wiek p.n.e. - wojska rzymskie zaczynają stosować szyk trójliniowy (tzw. trójszereg)
* średniowiecze - dominowała taktyka indywidualnych pojedynków pomiędzy opancerzonymi rycerzami. Rola piechoty uległa znacznemu zmniejszeniu.
* XIV wiek - pojawienie się w Europie broni palnej zmieniło taktykę prowadzenia bitew. Przed atakiem kawalerii i piechoty przeprowadzony był ostrzał artyleryjski pozycji nieprzyjaciela.
* XV wiek - początki stosowania dział w marynarce wojennej.
* XVI wiek - wynalezienie pierwszych pistoletów i karabinów z zamkami kołowymi. Zaczyna być stosowana taktyka zwana karakolem. Uzbrojona w karabiny kawaleria oddaje strzał, następnie rozjeżdża się na boki umożliwiając oddanie strzału następnymi szeregowymi. Później taktyka ta została przyjęta również przez piechotę.
* XIX wiek - wynalezienie karabinu samopowtarzalnego. Wymogło to zmianę taktyki ataku. Piechota nie mogła już nacierać zwartym szeregiem, zaczęła nacierać tyralierą - kolejne rzędy żołnierzy oddzielone od siebie średnio o 10 metrów.
* XX wiek - pierwsze użycie czołgów, gazów bojowych i rakiet na polu bitwy
[/u]